Orada olduğunu biliyorum. Konuş benimle, lütfen konuş… Söyleyeceklerimi dinlemen, duyman gerek. Açsana şu kahrolası telefonu!



Sanaydı bütün söylemlerim, anlayamadın mı? Her zaman yaptığım gibi seni izledim, bir de sen olmadığın zaman ardında bıraktığın boşluğu. Hangisi kötü diyecek olursan, ikisi de kötü. Varsın aslında, karşımdasın. Ama benim için yoksun. Ya da gerçeği, ben senin için yokum.



Karşımdasın işte, görüyorum. Varlığını sadece gözlerim görüyor. Gözlerim, gözlerinin içinde kaybolmak istiyor. Ellerim, ellerini içinde hapsetmek istiyor. Tenim, teninin sıcaklığında erimek istiyor. Yüreğim, seni istiyor. Bedenim, seni istiyor, her şeyiyle…



Yine varlığınla yokluğun birbirine karıştı. Oradasın, biliyorum. Ben sana göre varolmak için ne yapmalıyım söyler misin? Cevap ver bana!!. Neden açmıyorsun şu telefonu? Ne olur, yalvarıyorum sana.



- Yeter ya yeter, rahat bırak beni!!

- Özlem, canım lütfen, lütfen beni dinler misin?

- Neyi dinleyeyim ya, neyi? Ben evli olsam, kocamla aramda sorunlar da olsa, onun başkalarıyla görüşmesi beni çok kırar, üzer. Benim yüzümden de başkası aynı şeyi yaşasın istemem.

- Ben seni aklı başında sanıyordum ya…

- Sen evlisindeki neden bu, anlıyor musun, bu!

- Ben birisi için var olan bir yuvayı yıkacak kadar salak değilim güzelim.

- Olabilir, ben onu demiyorum. Yıkılan yuvanın bir yerlerinde olmakta kötü.

- Senin ya da başkasının bu konuyla hiçbir şekilde ilgisi yok. Bunu çevremdeki insanlar çok iyi biliyorlar. Bir yuvanın yuva olması için, içinde bir şeyler olması lazım, boş olmaması lazım.

- Evet.

- İşte bizde de bir şey yok, kalmadı. Ne diye onun hayatı da benim hayatım da bu şekilde geçip gitsin. Mantıklı olanı, olmadığı yerde bırakmak. Şu anda olduğu gibi. Oldurmak için her şeyin denendiğinden emin olabilirsin. Ama olmayınca olmuyor. Bahaneler bitmez. Biri çözülse, başka biri çıkar. İstekli, heyecanlı, hevesli, yürekli olursan sorunlarla baş edebilecek gücü kendinde bulabilirsin. Eğer karşındaki insana karşı gerçekten bir şeyler hissediyorsan. Sana şunu söyleyeyim, ben bu dilekçeyi sen isteseydin de hiç düşünmeden seve seve verirdim. Seni gerçekten sevdim. Dün Saadet’le konuşurken o da benimle aynı düşünceyi paylaşıyordu. Boş değil demek ki sana karşı diyordu.

- Boşum demedim ki ben. Zaten hiç tahmini zor değil.

- İşimiz tahminlerle, faraziyelerle değil güzelim, gerçeklerle. Ama hiç pişman değilim. Hayatımda inan bana hiç bu kadar aç ve birine muhtaç hissetmemiştim kendimi. İyi ki varsın. İnan bana gene olsa, gözümü kapar, yine bu hayal dünyanın içine dalar, yine yaşarım. Ben deliyim biraz, biliyorsun.

- Biliyorum.

- Yine üzdüm seni, kusura bakma. Ama yapabildiğim sadece bu sana karşı. Elimden başka bir şey gelmiyor ki… Keşke gelse…

- Yok, ben iyi değilim zaten.

- Keşke saçlarını okşarken gözlerinin içine bakarak içimdeki sevgiyi akıtabilsem içine. Keşke teninin kokusunu doyasıya içime çekerken aldığım nefesin kıymetini yüzümdeki mutluluktan anlayabilsen… Keşke dudaklarından çıkacak iki kelimenin bana verdiği mutluluğu görebilsen. Ama bunları yapamam ki ben… Sadece, sadece resmine bakıp iç çekerek, heyecanla yoluma ışık tutabilecek bir tebessümünü bekleyebilirim .

- Bugün zor.

- Biliyorum canımın içi. Benim için hiç kolay olmadı. Olmayacak da.